Van lied naar kunst

Uitleg:

Voor deze opdracht heb ik meerdere ideeën gehad. Als eerste heb ik met het lied, Kalem Eineh van Sherine, gewerkt en ben hier mee aan de gang gegaan. Hierbij heb ik een paar schetsen gecreëerd.

Dit lied is een liefdeslied, waarbij de zangeres haar geliefde vergelijkt met de nacht. Mijn idee was om mijzelf te portretteren, waarbij in de ribbenkast de nacht te zien was. Dit om te laten zien dat ookal had ik een gebroken hart, dat diegene nog steeds in mijn hart zat. uiteindelijk heb ik een uiteindelijke schets gemaakt.

Het idee was voor de hand liggend. De gezichtsuitdrukking was verdrietig, met de maan als het hart en een stervende bloem in de nacht. De pauwenveren waren voor trots, het hart in de veren was met het idee dat hij daar boven stond.

Een tijdje later heb ik nagedacht over deze keuze. Ik heb besloten dat ik niet meer afhankelijk wil zijn van een voormalig partner en ik besloot dit idee te schrappen.

Ik ben verder gegaan met het emotie gedeelte in mijn werk. Ik ben vaak emotioneel en kinderachtig genoemd. Of dit waar is, het kinderachtige deel zal ik aan anderen overlaten, maar het emotionele deel klopt in mijn ogen wel degelijk.

Ik moest mijzelf kunnen herkennen in mijn werk, dus ik besloot verder te gaan met een soort portret. Ik voelde dat een 2d werk niet goed werkte met mijn bedoeling. ik heb gespeeld met allemaal verschillende ideeën en kwam uiteindelijk uit op klei. Iets waar ik controle over had en vorm kon geven zoals ik wilde. Iets wat het compleet tegenovergestelde was van mijn emoties. Ik wilde iets dat diepte gaf, het werk moest naar je toe gaan, zoals emoties hun weg naar het oppervlak vinden.

Ik besloot aan het werk te gaan.

Ik begon met een zwart achtergrond en begon het skelet gedeelte van mijn eerdere ontwerp te gebruiken. Verder heb ik ogen gemaakt die naar mij kijken. Ik herinnerde mij een lied waar ik mij enorm in kon en nog steeds kan vinden. Fish in a birdcage van Fish in a birdcage.

Dit lied gaat over iemand die zich als een vis in een vogelkooi voelt. Volledig in een vreemde omgeving. Zijn broer, een vogel, vertelt hem over alles wat er om hem heen gebeurt. Verhalen over voorwerpen, natuur en meer. Alles wat hij had kunnen meemaken, maar nooit zal.

Daar vind ik mij in terug. Ik had en kan zo veel meer, maar het voelt alsof de wereld om mij heen instort. Ook hierom heb ik een herkansing moeten gebruiken voor deze opdracht.

Ik ben verder gegaan met het vergen van het werk, huidskleur voor ‘'mijn hoofd' en rood om de vis heen. Rood wordt vaak gelinkt aan negatieve gevoelens, de vis zit in het midden van al dat rood.

Ik ben verder gegaan met de tranen bij de ogen, ook heb ik ze wat rood gemaakt, alsof ze huilden. De vis zit vast, zoals de vogelkooi, maar in een vogelkooi zit ruimte en die voel ik niet. Ik voel mij vast en heb geen ruimte om te bewegen, daarom zit de vis wat strakker vast. Mijn eerste idee was om de vis vogel vleugels te geven. In het lied wil de vis vliegen en ik wil dat ook. Alleen ik voel mijn vleugels niet, dus waarom zou ik mijn vis die wel geven? Ook zie je de vogel bovenin. Iets wat laat weten dat er zoveel meer is dan alleen die kooi. Er moet meer zijn voor mij dan alleen dit en als dit toch valse hoop blijkt te zijn, dan wat is het punt van doorgaan in de eerste plek?